W Afryce

Lot do Ugandy tureckimi linami minął nam bez żadnych problemów i niespodzianek.
Dopiero pod sam koniec zaczęliśmy się lekko denerwować kiedy zaczęli rozdawać karty imigracyjne do wypełnienia a my  przecież  prawie wcale nie mówimy po angielsku. Problem był taki że trzeba było kupić na lotnisku wizę ugandyjską ważną co najmniej 2 miesiące. Po wylądowaniu  na samym końcu poszliśmy do okienka imigracyjnego. Gdzie prawie językiem gestów tłumaczyliśmy że my idziemy pieszo z Ugandy do Rwandy i potem wracamy z powrotem. Udało się i ku naszemu ogromnemu zdziwieniu dostaliśmy wizę turystyczną ważną 3 miesiace na Ugandę , Rwandę i Kenie.
Byliśmy pozytywnie zaskoczeni bo normalnie taką wizę można wyrobić tylko w ambasadzie Ugandy w Berlinie.
Było trochę strachu przy płaceniu , najpierw daliśmy 200 $ , potem pani chciała jeszcze 100 $ które dałem , na końcu się  okazało że jednak wizy miały kosztować razem 200 $ , trzeba było przekonać Panią w okienku  że nadpłaciliśmy, udało się nam to z pozytywnym skutkiem.

Na lotnisko  przyjechał po nas nieoceniony ojciec Wojtek franciszkanin który prowadzi misje w Matugga, jest tutaj proboszczem.  W Matugga postanowiliśmy zostać kilka dni i  trochę  odpocząć , szczególnie że Darwina od piątku przed wyjazdem , jest na antybiotykach i miała w Pradze cały czas gorączkę powyżej 38 C.

Afryka przywitała nas plackami ziemniaczanymi, tym razem nie my je robiliśmy.
Pierwszego dnia zapoznaliśmy się dokładnie z działalnością misji w Matugga. Oprowadzał nas tym razem ojciec Adam. Naprawdę fajni Ci franciszkanie.
Parafia liczy 15 tysięcy wiernych  i 9 kościołów dojazdowych. Ojcowie cieszą się bardzo dużym poważaniem wśród swoich parafian.
Co nas zaskoczyło to bardzo dużo ludzi w kościele na mszy św. w tygodniu  oraz na adoracji.
Ci ludzie naprawdę żyją tu radosną wiarą  pomimo swego ubóstwa.
W czasie mszy św.  wszyscy są radośni , rozśpiewani, a na podniesienie wszyscy klaszczą co bardzo nam się spodobało. Dla nas wszyscy tutaj są bardzo życzliwi, uśmiechają się , witają nas  polskim dzień dobry.
Odwiedziliśmy katolicką szkołę którą opiekują się  franciszkanie. Jest to przedszkole, podstawówka oraz nauki praktyczne zawodu. Zaskoczyło nas to że w Ugandzie jest aktualnie rok szkolny.
Wszystkie dzieciaki mają tutaj w szkołach mundurki, jest to wzorowane na szkole angielskiej.
Obok szkoły buduje się  kościół a tymczasowo msze św. odbywają się w szkolnej kaplicy.

Pogoda jest ciepła i duszna w końcu jesteśmy w okolicy równika. Powszechna jest malaria , choruje na nią większość ludzi. Często jej powikłania są przyczyną śmierci bo nie wszystkich stać na drogie leki a szpitale też są tutaj płatne.

woda to w Afryce prawdziwy skarb, często niedoceniany u nas. Tu po wode do studnie dzieci przychodzą bladym świtem przed lekcjami, zazwyczaj biorą jeszcze ciężkie karnisty z wodą po lekcjach.

szkolna kuchnia, gdzie gotuje się posiłki

lekcja wf